JuridischForum.be

Mijn ex heeft mij iets meer dan een jaar geleden verlaten voor een andere man. We hebben twee kinderen (4de en 6de leerjaar) en waren niet getrouwd. We hebben de kinderen nu week-om-week in co-ouderschap.

Ik woon in Limburg, ben mede-eigenaar van een bedrijf en werk vooral in Brussel, Antwerpen, Oost- en West-Vlaanderen. Dat is geen ideale combinatie. Met corona werk ik hoofdzakelijk thuis, maar anders ben ik de weken dat de kinderen niet bij mij zijn vaak en meestal lang van huis. Dagen met meer dan 6u reistijd zijn in niet-corona-tijden echt geen uitzondering. Mijn goede vrienden wonen ook allemaal relatief ver (Leuven tot Oostende), dus daar eens even mee afspreken is ook niet zo evident.

Mijn ex werkt als zelfstandig therapeute en vindt een 12-tal cliëntgesprekken per week wel genoeg. Dat zorgt uiteraard voor een zeer stevig verschil in inkomsten. Ze heeft toen ze als zelfstandige begon de eerste jaren verlies gemaakt, maar wou geen inzage geven in haar financiën. Zeker in het begin had ze uiteraard nog weinig cliënten (volgens haar website nu een cliëntenstop, dus dat zit intussen wel snor) en ze volgde ook veel opleidingen. Ik heb geprobeerd dat op te vangen door dat min of meer in te schatten en zelf voor voldoende inkomen te zorgen. Ze had een praktijk aan huis en de zaterdagen en de weekdagen dat ze 's avonds cliënten zag, probeerde ik in de mate van het mogelijke met de kinderen van huis te zijn (ouders, schoonouders of gewoon op pad), niet altijd een evidentie met nog relatief jonge kinderen. Ondanks veel van huis, was de zorg voor de kinderen dus redelijk gelijk verdeeld.

Omdat mijn dagen ook maar 24u lang zijn, bleef er na slapen, werken, eten, mijn deel van het huishouden doen en met de kinderen bezig zijn eigenlijk niets over. Ik heb wel altijd veel plezier gehad van mijn tijd met de kinderen (en nog altijd trouwens).

Ik heb het huis overgenomen omdat mijn ex er de financiële middelen niet voor had en ik de kinderen toch wat stabiliteit wou geven in een ook voor hen moeilijke periode. Maar met én werk én vrienden op tenminste een uur rijden, woon ik allesbehalve ideaal. We zijn met een bemiddelaar bezig aan een ouderschapsplan, maar dat gaat vooral over de alimentatie, waarbij mijn ex beweert max €1500 bruto per maand te verdienen, terwijl ze een benoeming binnen onderwijs heeft die ze weer zou kunnen opnemen (voor iets meer dan €2500 netto per maand).

Mijn vragen:

• Ben ik onredelijk als ik vind dat alimentatie berekend moet worden op wat mijn ex redelijkerwijze kan verdienen en dat ik niet (te veel) moet opdraaien voor haar keuze om maar een zeer beperkt aantal uren cliënten te zien en veel tijd te besteden aan persoonlijke ontwikkeling? Het gaat er mij over wat mijn rechten hier zijn, geen nood om over mijn ex te zeuren.
• Ik zit nogal met het gevoel dat ik voor de komende 8 jaar (tot kinderen secundair onderwijs verlaten) aan handen en voeten gebonden zit aan toegevingen die ik gedaan heb in de tijd dat we nog samen waren (woonplaats, feit dat zij maar een zeer beperkt inkomen heeft) en die mij echt wel beperken, terwijl zij nu alle vrijheid heeft. Ik vrees dat er aan die woonplaats weinig te doen is, maar én geen leven overhouden én nog eens een pak alimentatie betalen aan iemand die gewoon doet waar ze zin in heeft, voelt niet eerlijk aan, maar wat zijn daar echt mijn mogelijkheden?

Alimentatie betalen bij gelijk verdeeld verblijf?
Denk niet dat men je dat kan verplichten als je ex niet gehandicapt of in de onmogelijkheid is om normaal te werken.

Artikel 203 van het Burgerlijk wetboek zegt dat de ouders naar evenredigheid van hun middelen dienen te zorgen voor de huisvesting, het levensonderhoud, de gezondheid, het toezicht, de opvoeding, de opleiding en de ontplooiing van hun kinderen. Indien er een voldoende groot verschil in inkomen is, betekent dat dus dat er zelfs bij gelijk verblijf alimentatie betaald moet worden door de ouder die het meest verdient. Daar heb ik geen probleem mee.

Mijn vragen zijn eerder

1. Als één ouder beslist een heel pak minder te verdienen dan gewoon mogelijk is (door als zelfstandige een normaal aantal cliënten te zien (vergelijkbaar met beroepsgenoten) of door on hold gezette benoeming weer op te nemen), kan die dan eisen dat de alimentatie op dat lage inkomen berekend wordt. Haar verklaring is dat dat al een paar jaar zo is en dat dat geld voor de kinderen is, maar ik vind dat er een heel groot verschil is tussen bereid zijn dat te doen voor iemand van wie je houdt of voor iemand die er met een andere man vandoor is.
2. Wat er mogelijk is met compromissen die nog tijdens de relatie gesloten zijn. We zijn hier blijven wonen omdat onze ouders hier ook wonen en dat met kleine kinderen wel voordelen heeft. Plan was om te verhuizen als de kinderen naar het middelbaar gaan (oudste volgend jaar, jongste over twee jaar), maar met ex die nieuwe relatie heeft met iemand die nog wat verder naar het oosten woont, wordt dat niets meer natuurlijk. Volgens mijn tijdsregistratie heb ik in 2019 ongeveer 370 uur gereisd (treintijd waarin ik gewerkt heb is dan nog niet als reizen gelogd, eigenlijk is het nog een stuk meer). Nu met corona valt dat voor een groot deel weg natuurlijk, maar ik zie het eigenlijk echt niet zitten om dat nog 8 jaar te doen. Ik zit heel erg met het gevoel dat alle inspanningen waartoe ik me tijdens de relatie geëngageerd heb, blijven terwijl dat in de andere richting helemaal niet het geval is.

Mocht er iemand los van het juridische nog suggesties hebben, dan zijn die uiteraard ook welkom.

In mijn persoonlijke ervaring, los van wat juridisch correct is, werd er geen alimentatie toegewezen.
Alhoewel ik het drievoudige verdiende op papier, mijn ex was zelfstandige en verdiende meer dan ik, doch in het zwart.
Ik heb dit nooit moeten bewijzen, men ging er van uit dat ze gezond was en gerust wat meer kon werken. Tussen haakjes, in het wit inschrijven als zelfstandige.
Maar dat is mijn ervaring op de rechtbank, hopelijk kan je hier iets mee.