Hallo,
Ik zou graag informatie krijgen over partnergeweld.
Voor de slachtoffers vind ik veel informatie.
Maar waar kan je als dader terecht?
Ik ben een jonge vrouw van 24, heb borderline en heb ontzettend veel meegemaakt in mijn leven.
Al die dingen heb ik niet of nauwelijks kunnen verwerken.
Ik ben al jaren in behandeling bij een psycholoog en ben ook jarenlang opgenomen geweest.
Met mijn woede uitbarstingen heb ik altijd al problemen gehad.
Vroeger (en bij momenten nog steeds) richtte ik het altijd op voorwerpen en op mezelf.
Ik automutileer al 10 jaar.
Maar sinds bijna 4 jaar heb ik een vriend.
Hij heeft autisme.
En onze relatie is altijd al problematisch geweest.
Als ik kwaad werd, wurgde hij me in het begin steeds zodat ik het bewustzijn verloor.
Dat heeft een kleine poos geduurd en toen ben ik bijna een jaar opgenomen geweest voor mijn borderline.
Toen ging het een tijd redelijk.
Maar ik merk de laatste maanden dat ik nu degene ben die agressief word in een ruzie.
We hebben om de kleinste dingetjes ruzie en ik wil hem dan altijd zo ver mogelijk uit de buurt hebben.
Maar als ik boos ben, probeert hij me vaak nog bozer te maken door bepaalde dingen te zeggen of te doen.
En ik merk dat ik het laatste jaar, en vooral de laatste maanden, steeds sneller en vaker mijn geduld verlies.
Ik geef hem dan een klap tegen zijn hoofd en meestal gaat hij daarna weg.
Maar de laatste paar keer, was het niet 1 maar 2 of 3 klappen.
Of ik klap volledig dicht en negeer hem.
Ik weet dat het niet goed is wat ik doe.
En ik ben er voor in behandeling bij mijn psycholoog.
Maar ik zie haar amper 1 of 2 keer per maand en dat is veel te weinig voor mij.
Ik weet niet of ik nog echt hou van mijn vriend.
Vroeger leek het allemaal zo veel beter.
We hadden ruzie, maar er waren veel vaker fijne momenten.
Dan deden we samen dingen en ik had het gevoel dat hij echt van me hield.
Maar sinds een anderhalf jaar is onze relatie wat aan het bekoelen.
Hij gaat zijn lusten op een ander halen en ik heb hem meerdere keren gevraagd daarmee te stoppen.
Op mijn verjaardag begin dit jaar, deed het weer.
Hij zat met meisjes op msn te praten over dingen die hem opwinden en vroeg hen foto's van bepaalde lichaamsdelen.
Ik kwam er bij toeval achter omdat ik per ongeluk op zijn laptop getrapt had en het ding open klikte om te kijken wat de schade was.
Die vensters sprongen open en ik weet dat het fout was van mij om ze te beginnen lezen.
Ik had zijn privacy moeten schenden.
Maar sinds die dag vertrouw ik hem niet meer en ik wil eigenlijk ook niet meer verder met de relatie.
Het probleem is echter dat hij mij niet wil loslaten.
Hij zegt dat hij bang is dat ik mezelf iets zou aandoen.
Zo vaak zegt hij dat hij van me houdt.
Maar ik krijg zelden nog het gevoel dat hij dat ook echt meent.
Aangezien zijn gedragingen er niet zo naar zijn.
Hij heeft mij met een aantal dingen enorm gekwetst en dat heeft mij erg boos gemaakt.
Ik word nu heel gemakkelijk boos als hij dingen doet of zegt.
En dan wil ik altijd dat hij weg gaat.
Terug naar zijn eigen huis.
Maar op die momenten gaat hij me op de een of andere manier bewust of misschien eerder onbewust zitten uitdagen om te zien hoe ik zal reageren.
Eerst wou ik hem nooit pijn doen en voelde ik echt liefde voor hem.
Maar die liefde voel ik nu bijna nooit meer.
Daardoor word ik te gemakkelijk agressief.
Het is fout van mij.
Maar ik weet niet hoe ik uit deze spiraal kan geraken.
Mijn huisarts weet ervan en ik vroeg haar hulp, maar zij lijkt het probleem te minimaliseren door te zeggen dat er in elk huishouden wel ruzie gemaakt wordt.
Bij mijn vorige psychologe had ik ook gevraagd of zij me kon helpen.
En zij had me een paar telefoonnummers meegegeven.
Maar ofwel woonde ik niet in het district waartoe die hulpverlening behoorde ofwel hadden ze geen plaats en zou ik een ander telefoonnummer krijgen en deed ik mijn verhaal bij die anderen, maar kreeg ik nadien geen antwoord meer.
Ik weet dat het fout is om agressief te zijn tegen anderen.
Maar het verdriet en de boosheid die ik voelde, telkens hij me kwetste, lijken steeds meer op te stapelen en nu zit mijn rugzak vol.
Bij het minste of geringste ontplof ik.
En dat heb ik alleen bij hem.
Anderen maken me niet zo makkelijk kwaad.
Maar na alles wat hij gedaan heeft dat me pijn deed, kan ik nu gewoon niet meer normaal doen tegen hem.
Ik verlang enorm terug naar vroeger toen hij lief en teder voor me was.
Maar dat is al zo lang geleden.
Sinds die ruzie begin dit jaar, nadat ik erachter was gekomen wat hij deed op mijn verjaardag, heb ik besloten dat ik hem niet langer bij mij in huis wil.
Ik kan het niet meer aan met hem.
Ik ben fysiek en psychisch helemaal op van de stress die het samen wonen met hem met zich mee brengt.
Hij zou ergens terecht kunnen bij een begeleid wonen voor zijn autisme, maar die mensen zouden hem bellen en als ze dat niet deden, moest hij hen zelf opbellen.
Maar dat doet hij dus niet.
Het lijkt wel of hij ondanks de dagelijkse ruzie en alles hier toch niet weg wil.
Maar ik kan het niet meer aan met hem.
Hij moet echt weg, want ik ben bang dat ik ongelukken zou kunnen begaan.
Ik weet niet hoe de situatie zal verder gaan.
Maar ik wou even mijn verhaal kwijt.
En ik hoop echt, dat ondanks dat ik slechte dingen doe, mensen toch niet neerbuigend zullen zijn en me verstoten.
Ik zou graag tips krijgen over wat ik kan doen en waar ik hulp kan krijgen.
Veroordeel mij alstublieft niet.