drama of klucht?

[ast]

Lees het volgende en U zal weten hoe onbetrouwbaar sommige deskundige medewerkers van het Belgische Gerecht in de voorbije jaren durfden werken, en wat het schadelijke sneeuwbaleffect daarvan kan zijn voor een groot aantal onschuldige mensen uit één familie.
November 1993: Het echtpaar XXXXXXXXX -XXXXX. is overleden in de voorbije 3 maanden.
Zij waren heel eerlijk tegenover hun 8 kinderen, doch naast het vermogen dat na hun overlijden zou worden aangegeven via hun Notaris voor de successierechten bezaten zij nog 4.000.000 Belgische franken 'in het zwart'. Dat geld was in waardepapieren omgezet die in acht omslagen verdeeld zaten, één omslag voor ieder van hun kinderen.
Maar het was de wens van de eerst in juli overleden moeder dat dit geld beschikbaar zou blijven van haar dementerende echtgenoot en pas aan hun kinderen zou uitgedeeld worden na zijn dood.

Twee van hun zonen, een tweeling, gebruikten ook al jaren , sinds de pensionering van hun vader, alle handelsgebouwen, die nodig waren voor het uitbaten van een schrijnwerkerij en een bouwonderneming 'gratis'. En daarbij gebruikten zij alle toebehoren zoals grote zaag- en schaaf machines, een bouwkraan, aanhangwagen, betonmolens, stellingen, enzovoort, ook 'gratis'. Ze hadden elk een eigen handelsregister.

Moeder had op aanraden van de later bedrogen jongste zoon , enkele jaren vóór haar overlijden, bij haar Notaris gevraagd om een voorbeeldtekst op te maken voor een overeenkomst – akte, waarin moest vermeld staan dat de twee broers alles 'gratis' zouden mogen blijven gebruiken tot aan hun pensionering.
Deze voorbeeldtekst werd toen inderdaad door haar Notaris opgemaakt en via een dochter van de nu overleden moeder voor haar meegegeven.

Die dochter, die later dat document en nog andere zou misbruiken en vervalsen, was al jaren misnoegd omdat de tweeling – broers alles 'gratis' in gebruik kregen.
Zij had meermaals laten horen aan haar broers en zussen dat dit voordeel zou moeten verrekend worden na het overlijden van hun ouders. De tweelingbroers zouden dan minder geld moeten krijgen.
Zij wist echter ook dat hun jongste broer, die toen ook nog niets afwist van het bestaan van het 'zwarte' geld in de 8 omslagen, het daar niet eens mee was.
Zijn ouders hadden geen huurgeld gevraagd tijdens de voorbije 20 jaren, en niemand moest dat na hun overlijden dan plots wél gaan opeisen. Maar hij vond het wel normaal dat de tweelingbroers na de dood van hun ouders aan de nieuwe eigenaar van het handelspand wél huurgeld zouden moeten betalen.

Toen de zus dat voorbeeldtekstje van de Notaris las, voelde zij dat natuurlijk als een bedreiging aan voor haar geldzuchtige plan, en omdat hun toen reeds licht dementerende vader na een beroerte ook moeilijk -heden ondervond om zijn handtekening nog vlot te plaatsen werd die akte door hem nooit ondertekend.
Doch de zus die er later valsheid mee zou plegen hield het voorbeeldtekstje wel in haar bereik.

De dag dat moeder in het ziekenhuis overleden was in de armen van haar jongste zoon, keerden deze laatste en zijn oudste broer naar het huis van hun vader om hem mede te delen dat moeder overleden was. Onderweg vertelde de oudste spontaan dat hun moeder hem enkele dagen voordien op haar ziekbed verteld had dat op dat moment, buiten haar ander geld ,er óók nog in een kluis voor 4.000.000 Belgische franken waardepapieren verborgen zaten, verdeeld in acht omslagen.
Maar zij had er uitdrukkelijk bij gezegd dat het geld beschikbaar moest blijven van haar echtgenoot.

De jongste zoon vertelde dat feit aan zijn Notaris.
Maar toen hij enkele dagen later tijdens een bijeenkomst van de acht kinderen daarover uitleg vroeg aan zijn zus zweerde die bij God en alle heiligen dat hun oudste broer daarover grof gelogen had, want dat die acht omslagen met waardepapieren niet bestonden.
De oudste broer trok zijn woorden terug en gaf haar gelijk.
De Notaris van de ouders zou de successie – aangifte doen voor zeven van de acht kinderen en de jongste zoon vroeg zijn Notaris om dat voor hem te doen.
Doch drie maanden later overleed ook hun vader.
Zijn plotse overlijden riep later toch vragen op bij de jongste, die sinds het overlijden van zijn moeder verbod had gekregen van zijn zus om hun vader te bezoeken.
De jongste vond dat zijn zus niet zomaar het recht mocht opeisen om zonder toezicht van haar broers en zussen de geldzaken van hun dementerende vader te regelen. Hij vond dat een familieraad of de vrede - rechter moesten ingeschakeld worden om te zien of de zaken van zijn vader wel eerlijk geregeld werden. De zus weigerde inzage aan haar broers te geven over wat zij deed met het geld van hun vader.
Toen hij nog helder van geest was had vader haar een volmacht gegeven en die gebruikte zij nu nog steeds schaamteloos voor zijn bankzaken, ook al kon haar demente vader haar zelf niet meer controleren.

De jongste had veel vragen rond vaders overlijden omdat zijn zus daarna altijd beweerd heeft dat hun vader wél dement was, maar dat hij helemaal niet lichamelijk ziek was bij zijn overlijden.
Doch de jongste had vernomen dat zijn vader vlak vóór zijn dood verdovende inspuitingen (morfine) had toegediend gekregen. De apotheker heeft hem van dat feit nadien zelfs schriftelijk verwittigd.
Er werd aan de jongste en zijn gezin ook nooit gemeld dat vader stervende was of gestorven was.
De begrafenisondernemer heeft 's avonds gemeld aan zijn echtgenote dat vader 's morgens overleden was.

Het is toen aan de jongste ook verboden geweest om zijn vader nog een laatste groet te brengen, het lichaam van de overledene is speciaal thuis gehouden omdat hij er niet meer bij zou kunnen.
Zelfs toen de jongste smeekte om zijn vader nog één keer te mogen zien is hem dat zelfs ook door de Notaris van de anderen ontzegd.
Nochtans kwam de jongste heel goed overeen met zijn vader, hij had vader drie maanden eerder thuis nog opgehaald om samen moeder te gaan groeten in het funerarium van het ziekenhuis.
Zijn zus vond het zelfs niet nodig aan haar jongste broer of zijn kinderen een overlijdensbericht te zenden.

Iets anders was dat de jongste van een zeer betrouwbare getuige vernam dat de tweelingbroers op het moment dat vader thuis aan 't sterven was, met de hulp van een buurman ten sterfhuize de bouwkraan uit haar winterstalling hadden genomen om deze op een onbekende plaats te gaan verstoppen.
De jongste, die overtuigd was dat zijn broers toch die overeenkomst – akte in hun bezit zouden hebben , vond dat zeer raar, want de tweeling mocht toch nog alles 'gratis' gebruiken.
Hij vertelde het tegen zijn advocaat en bracht hem ook op de hoogte over het 'zwarte geld' dat volgens zijn oudste broer wel – maar volgens zijn zus niet bestond.
Zijn raadsman gaf hem de raad een boedelbeschrijving te laten opmaken door de Notarissen.
Maar omdat het lichaam van wijlen de vader nog in het huis aanwezig was kon dat toen niet gebeuren.

Wat de jongste toen helemaal niet wist was het feit dat de zus drie maanden eerder, vlak na het overlijden van hun moeder, overeengekomen was met de beide tweelingbroers dat zij wél zouden betalen voor de reeds jarenlang genoten 'gratis' huur van de handelsgebouwen , maar dat zij er dan wel zou voor zorgen dat de broers de nog komende jaren ook 'gratis' zouden mogen blijven huren.
Zij bekwam zo dat de tweeling akkoord ging dat hun zus de 4.000.000 Belgische franken zou mogen verdelen onder slechts vijf van de acht kinderen.
De tweeling kreeg niets daarvan want moesten hun deel inleveren om die huur te vergoeden, en hun jongste broer kreeg niets, hij moest niet weten wat tussen hen geregeld was en die kon toch niet bewijzen dat het geld er was geweest. De zus zou dan in ruil aan de tweeling wel het nodige document bezorgen.
(10 jaar later zou de zus in een op band opgenomen telefoongesprek opbiechten 'dat zij persoonlijk en héél zeker die vier miljoen Belgische franken verdeeld had na het overlijden van hun moeder en dat de jongste daar helemaal niets van gekregen had' )

Toen nu ook de vader overleden was, moest de jongste ook daarvoor een successie – aangifte doen.
Maar hij beschikte alleen over de gegevens die zijn zussen en broers of hun Notaris vrijgaven.
Ook de aangifte voor moeders overlijden was toen nog niet gebeurd.
De jongste vroeg aan de tweeling waarom zij de bouwkraan hadden verstopt op het uur dat vader stierf, en hoe het nu in de toekomst zou verlopen met die huur van de handelsgebouwen en toebehoren

Zowel de zus als de tweelingbroers lieten weten dat er één overeenkomst – akte bestond waarop vermeld stond dat er door hen ook niets moest betaald worden voor alle nog komende jaren .
Maar toen bleek dat noch de zus noch de begunstigden het bedoelde overeenkomst – exemplaar konden voorleggen aan de Notarissen .
Alle drie beweerden zij dat de ouders dat document in 1988 samen met de tweeling opgemaakt en ondertekend hadden, maar zelfs de begunstigden wisten niet waar het gebleven kon zijn.

Maar de jongste eiste toch inzage ervan, want nu hun ouders overleden waren zouden hun eigendommen toch verkocht moeten worden en de volgende eigenaar van het handelsgebouw zou dat document toch ook nodig hebben als de twee broers daarin nog 'gratis' zouden willen blijven werken.

De zus nam toen het achtergehouden voorbeeldtekstje van de Notaris en maakte er één exemplaar mee .
'Iemand' zette er de handtekeningen van de ouders op en vooraleer het aan de tweelingbroers ter ondertekening werd voorgelegd schreef hun zus ook hun naam in drukletters boven de plaats waar zij nadien hun handtekeningen zetten .
Maar de handtekening van hun vader op dat document was totaal anders van stijl en inhoud als deze die vader op zijn testament gezet had in bijzijn van zijn Notaris en getuigen.

De zus nam dan van dat door haar vervalste document een kopie om die naar haar Notaris te brengen.
Die man moest dan die akte als bewijsstuk per fax naar de Notaris van de jongste broer verzenden.
Doch op het laatste moment vóór de zus de kopie naar haar Notaris bracht merkte zij op dat zij zelf vergeten was op het origineel van die kopie de datumlijn in te vullen.
In de plaats van de datum bij te schrijven op het origineel, om er dan een nieuwe kopie van te gaan maken, vulde zij die datum met haar handschrift in op haar kopie .. en bracht deze naar haar Notaris .
Maar op het origineel van die kopie, het document dat ze bij haar thuis bewaarde en waarop de met echte inkt gezette handtekeningen stonden, was toen nog steeds geen datum ingevuld.
Die Notaris vertrouwde de vrouw blijkbaar blindelings en maakte de fout het origineel van die kopie niet ter controle op te vragen.
Hij verzond onmiddellijk een fax met die akte aan de Notaris van de jongste broer, die ook een kopie - exemplaar kreeg van die fax terwijl zijn Notaris hem verzekerde dat zijn ouders dus echt wel zo'n document hadden opgemaakt en ondertekend.
Hij vroeg de jongste dit feit te aanvaarden en geduld te oefenen tot de tweeling met pensioen zou gaan en dan de gebouwen en de toebehorende inhoud zouden kunnen verkocht worden.
Die Notaris zou dit alles ook nog eens extra in een brief bevestigen aan hem.

De jongste bekeek het document op de fax en zag onmiddellijk dat de handtekening van zijn vader daarop helemaal zeker niet diegene was die zijn vader zijn hele leven had gebruikt om documenten te ondertekenen. Zijn vader ondertekende altijd schuin omhoog beginnend met de letter 'J' , de eerste letter van zijn meest gebruikte voornaam, om daaraan vast zijn familienaam te schrijven en om dan altijd te eindigen met een neerwaartse haal.
Maar op het hem nu voorgelegde document zou vader 'horizontaal' ondertekend hebben met eerst zijn familienaam en zou dan daarachter, losstaand daarvan, één van zijn nooit gebruikte voornamen geschreven hebben. Ook de altijd aanwezige neerwaartse haal ontbrak hier.
Vader ondertekende nooit op die wijze.
De jongste besliste daarom onmiddellijk de echtheid van zijn vaders handtekening te betwisten
Ook stond op die Overeenkomst – akte gedrukt dat ze was opgemaakt in 'drie' exemplaren.
Maar er was nu maar één exemplaar voorhanden en noch de zus noch de begunstigden konden zeggen aan wie van de drie ondertekenaars dit exemplaar toebehoorde.
Was het eigendom van de ouders? Of was het eigendom van één van de twee begunstigden van de akte?

De jongste kon wel honderd handtekeningen voorleggen die zijn vader tijdens zijn lange leven had gezet op zijn schoolrapporten, als zelfstandig ondernemer, als verzekeringsagent, als mede-eigenaar van een houtzagerij of als Gemeenteraadslid en Schepen of als verkoper van huizen of bosgrond.
Al die handtekeningen waren zeer gelijkend op elkaar, maar uiterst verschillend van diegene op dat éne document dat nu was voorgelegd aan de Notarissen door zijn zus en de tweelingbroers.
De jongste was er 100% van overtuigd dat hier valsheid in het spel was, maar het viel hem daarbij ook nog op dat de zus geen enkel woord meer sprak over het jarenlange 'gratis gebruik' dat haar broers hadden gekregen van de ouders en waarvan zij steeds met nadruk geëist had dat het zeker verrekend zou moeten worden bij de vereffening/verdeling van de Nalatenschap na het overlijden van hun ouders.

De advocaat van de jongste stapte naar de rechtbank om de handtekening te betwisten.
Zonder dat de Notaris of de toen aangestelde onderzoeksrechter ooit nog het origineel van het kopie - document of de twee andere originele exemplaren ervan opvroegen, besliste de rechtbank dat de jongste broer zijn zus en twee broers ten onrechte beschuldigd had van valsheid en veroordeelde hem zelfs tot het betalen van smartengeld en de kosten van het geding.

De jongste was er het hart van in. Hij was ervan overtuigd geweest dat de rechtbank de echt geschreven handtekeningen op het origineel eerlijk zou onderzoeken , want er staan op die kopie toch alleen maar zwart gekopieerde handtekeningen. Maar dat is dus toen onnodig bevonden door de onderzoeksrechter.
Zijn zus triomfeerde na de rechterlijke uitspraak en genoot er openlijk van!
Ook al zei zijn advocaat tegen de jongste : “Ge moet maar eens goed slikken, hiertegen is niets te doen.”, toch had het vertrouwen dat die in het Gerecht stelde een flinke knauw gekregen.

De Notaris gaf de twee broers, de begunstigden, wat hen volgens hem en de rechter toekwam.
De Nalatenschap en de volgende eigenaar zouden nooit meer huurgeld van hen mogen opeisen.
Gedurende de volgende negen jaren kon niemand de drie 'originele' exemplaren van de akte voorleggen, die zouden ondertekend geweest zijn in 1988 door de ouders en beide broers.
Maar de jongste bleef wel eisen dat die aan hem zouden voorgelegd worden , want hij wou de daarop gezette handtekeningen van zijn vader ook vergelijken met deze op de kopie van het 'zo gezegd' zoekgeraakte origineel waarvan die kopie toch ooit genomen moest zijn.

Terwijl de jongste er helemaal niet de oorzaak van was dat de verkoop van de eigendommen niet kon doorgaan, bleven de zus en haar Notaris de jongste toch alsmaar meer verwijten dat hij de enige was die de verkopen tegenhield.
In werkelijkheid was er een stille afspraak tussen de zus en haar Notaris dat gewacht zou worden tot de tweeling op pensioen ging, want dan pas zou de inhoud van de handelsgebouwen kunnen verkocht worden en de zaag- en schaafmachines eruit verwijderd kunnen worden, enz.
Want pas dan konden ook de handelsgebouwen gesloopt worden op het pand, waarop ook nog een appartementsgebouw en een aantal garages stonden die verhuurd werden voor de Nalatenschap, en daarna zou de Notaris de grond laten verkavelen om er nog nieuwe appartementen op te kunnen bouwen.
Zonder de toelating van de jongste erfgenaam werden de handelsgebouwen, meerdere garages en een grote eiken hangar van twee verdiepingen hoog gesloopt.
Ondertussen bleef de advocaat van de jongste hem ook maar geld vragen, het had hem toen al vele honderdduizenden Belgische franken gekost.
De zus bleef haar jongste broer en diens echtgenote ondertussen venijnig treiteren en telkens zij kans kreeg haar broer alleen te spreken vertelde zij hem vlakaf dat zij die 4 miljoen (100.000 euro) , die nooit aangegeven was aan de belastingen, wel 'persoonlijk' verdeeld had en dat hij daarvan niets gekregen had.
Zij vertelde dan ook dat die akte nooit door hun vader ondertekend was, en dat er helemaal geen handtekeningen op dat papier stonden na het overlijden van haar ouders.
De jongste had steeds meer het vermoeden dat zijn zus ook haar vader wat geholpen had bij zijn snel overlijden, om al zijn geld zo vlug als mogelijk te kunnen verdelen.
Toen hij haar dat op een keer vlakaf zegde was haar antwoord: “ In de kliniek doen ze dat toch ook”
De jongste vertelde daarover dan wel tegen zijn raadsman.
En die geloofde hem wel, maar kon daartegen geen klacht uiten want er waren geen bewijzen.
De jongste vatte het plan op om wel bewijzen te zoeken van het feit dat het niet hijzelf was die de verkopen tegenhield, maar dat het daarentegen de andere erfgenamen waren die het afhandelen van de Nalatenschap van zijn ouders tegenhielden.

Hij had ook vernomen dat een persoon zijn eigen telefoongesprek mag opnemen als hij de kosten van het gesprek zelf betaalt en er dus eigenaar van is.
Hij besloot zijn telefoontoestel op ' meeluistertoets ' te zetten om dan in de kamer met een bandopnemer het gesprek te registreren, terwijl hij aan zijn zus zou vragen wanneer nu eindelijk al de verkopen zouden kunnen doorgaan. En zo gebeurde het. Het was toen al 2002.
Eerst begon de zus haar jongste broer weer te beschuldigen dat alle vertragingen alleen door zijn fouten waren gebeurd, maar toen kwam weer haar venijnige aard boven en kwam weer wat meer waarheid aan het licht over de manier dat vader was gestorven, en over dat éne overeenkomst – exemplaar gaf ze plots toe dat zijzelf de datum daar achteraf had op ingevuld.
De jongste vroeg nogmaals naar de andere twee originele exemplaren, maar de zus bleef beweren dat er maar één akte – exemplaar bestond en dat zij in elk geval niet wist waar ze de andere twee zou moeten gaan halen, als die al bestonden.
Op het einde van het telefoongesprek beloofde zij er mee achter te zullen zoeken en dat zij ook zou zorgen dat de verkoop nu snel kon doorgaan.
Ze vond dat hun gesprek lang geduurd had, maar sneerde haar broer nog toe 'dat zij dat niet erg vond omdat haar broer het dure telefoongesprek toch zou moeten betalen'.
En dat gesprek was dit keer wél op band opgenomen , werd overgezet op een CD -R en ook werd een kopie ervan aan de advocaat gegeven. Die kon nu ook de hele waarheid zelf horen en zei de jongste dat hij dat zou mogen gebruiken bij zijn verdediging in de rechtszaak.

Een half jaar later had de jongste nog steeds niets vernomen van zijn zus en niets wees erop dat het in de Nalatenschap vooruit zou gaan. Ook zijn eigen Notaris zei dat hij nog steeds geduld moest oefenen.
Maar wat de jongste toen helemaal niet wist was het feit dat zijn zus ondertussen met haar jongere zus en de tweeling contact had opgenomen om er samen met hen voor te zorgen dat alle ' zo gezegd' zoekgeraakte exemplaren van die akte eindelijk zouden kunnen voorgelegd worden.

De zus nam bij haar thuis het origineel waarvan zij dat kopietje had genomen in 1993 waarop nog steeds geen datumlijn stond ingevuld.
Zij durfde vermoeden dat haar kopietje na al die jaren verblijf op de rechtbank toch al verloren zou zijn en vroeg haar jongste zus om op dat origineel nu 'met het handschrift van de jongere zus ' juist dezelfde datum in te vullen als diegene die was ingevuld door haar met het andere handschrift op het akte – stuk dat in 1993 door een onderzoeksrechter was onderzocht en door hem als onvervalst was bevonden.

De jonge zus kon dat niet weigeren aangezien zij ook mee dat 'zwarte' geld verdeeld had, iets dat ook met het complot rond deze akte te maken had.
Er werd dan ook besloten door de vervalsers om nog de twee andere 'originele' exemplaren bij te maken en deze ook te laten ondertekenen door de begunstigden nadat weerom 'iemand' eerst de handtekeningen voor de ouders daarop had gezet.
De datumlijnen op die twee nieuwe originelen werden ook met het handschrift van de jongste zus ingevuld alsof zij op diezelfde datum in 1988 zouden opgemaakt zijn.

Dus nadat nu een half jaartje was voorbijgegaan telefoneerde de jongste broer opnieuw naar zijn zus.
Weerom stond de telefoon op meeluisteren en werd het gesprek met een bandopnemer opgenomen.
De opbeller stelde weer de vragen aan zijn zus “ wanneer gaat er nu verkocht worden en hebt gij nu die andere exemplaren al gevonden?”
Onmiddellijk begon de zus te vertellen dat ze inderdaad gevonden waren én dat haar broers die altijd in hun bezit hadden gehad.
Toen de jongste haar vroeg of hun vader daarop met dezelfde handtekening had ondertekend als op zijn testament ofwel met deze van op het eerst voorgelegde aktestuk, zei ze dat op alle drie de exemplaren met dezelfde handtekening ondertekend was.
“Ja,maar,” zei toen de jongste “onze vader begon altijd met de letter 'J ' en dat was daarop niet het geval”.
“Jawel ” zei de zus “ Ge zult dat zien...'zij ' heeft er op één van de exemplaren nog een 'J ' vóór gezet”

De jongste kon zijn oren niet geloven!
Zijn vader was toch een man en hier had nu volgens zijn zus een vrouw vóór de handtekening van zijn vader nog een letter 'J ' bijgeschreven.
Hij bleef zeggen tot zijn zus dat op dat eerst voorgelegde exemplaar in 1993 helemaal geen letter 'J ' te vinden was en vroeg haar ook of de datumlijn daarop niet met haar handschrift ingevuld kon zijn.
Zijn zus gaf daarop een antwoord dat hem nog meer verbaasde: “Ja, ….maar dat was het exemplaar dat nog niet ondertekend was ”.
De jongste dacht terug aan de dag dat hij veroordeeld was geworden door de rechter en besefte toen nog meer dat die gerechtsmedewerkers hem toen 100% zeker ten onrechte veroordeeld hadden.

Nu werden de drie originelen op de rechtbank voorgelegd, maar ook het eerste kopie - exemplaar was helemaal niet verloren gegaan. Terwijl op de overeenkomst – akte vermeld stond dat zij in 3 exemplaren was opgemaakt, er lagen daar nu vier van elkaar verschillende exemplaren naast mekaar.
Want de zogenaamde kopie van één van de drie was wel bijna gelijk aan het origineel, doch de datumlijn erop was met het handschrift van de oudste zus geschreven, en op het zo gezegde origineel ervan stond wel dezelfde datum ingevuld, doch in het handschrift van de jongste zus.
Dat kon technisch gezien niet kloppen! Een kopie moet toch altijd identiek zijn aan het origineel.
De jongste kreeg terug vertrouwen in het Gerecht , want nu zou een nieuw aangestelde onderzoeksrechter toch hun kwaadwilligheid en valsheid zeker kunnen opmerken .
Zijn advocaat legde de zaak weerom voor en de rechter stelde zelfs nog een schriftdeskundige aan.
De jongste werd gevraagd documenten met echte handtekeningen van zijn vader voor te leggen.
En door de twee zussen en tweelingbroers werd , nadat hen gevraagd was hetzelfde te doen, alleen maar één volmacht /bankdocument voorgelegd waarop vader ooit met dezelfde handtekening zou ondertekend hebben als op die overeenkomst – exemplaren. Dat bewijsstuk behoorde toe aan de jongste zus .

De Schriftdeskundige begon na het ontvangen van een grote geldsom aan zijn studie.
De jongste zoon had er alle vertrouwen in dat ditmaal rechtvaardigheid zou zegevieren.
Vooral ook omdat met de twee opgenomen telefoongesprekken de hele waarheid kon achterhaald worden.
Want één van de tweelingbroers (die nu overleden was) had in 1993 ook reeds aan de onderzoek – rechter van toen toegegeven dat hij niet aanwezig was geweest toen de andere drie ondertekenaars hun handtekening hadden gezet en had toen ook al gezegd dat de datum die erop stond helemaal niet klopte met de dag dat hij als laatste zijn handtekening had gezet. Zijn getuigenis zat ook nog in het dossier.
Maar de andere broer had in 1993, in tegenstelling met hem, durven verklaren dat hijzelf, zijn broer en zijn beide ouders mekaar zeker hadden zien ondertekenen op de datum die vermeld staat.

De rechercheurs van de plaatselijke politie ondervroegen dan nu, in 2008, weer de jongste broer , zijn twee zussen en de overlevende tweelingbroer op vraag van de onderzoeksrechter.
De door de jongste van schriftvervalsing beschuldigden legden eigenlijk meteen bekentenissen af.
Maar de oudste zus bekende nu op 4 november 2008 dat zij het eerst voorgelegde overeenkomst – exemplaar met slechts gekopieerde handtekeningen op had voorgelegd in 1993, maar beweerde daarbij ook dat zij die kopie al gemaakt en bijgewerkt had in het jaar 1988, vijf jaar vóór het overlijden van de ouders, en dat dan de andere drie originele exemplaren ook reeds bestonden maar zonder dat daarop een datum was ingevuld, want volgens haar waren de ouders dat zelf vergeten te doen.
Zij verklaarde ook aan de rechercheur dat zij dan maar een zelfgekozen datum op die door haar bewaarde kopie had ingevuld en haar jongere zus nadien had opgebeld met de vraag of zij diezelfde datum wou gaan invullen op de drie echte originelen.
Ook die jongste zus verklaarde op 4 november 2008 aan dezelfde rechercheur dat zij op vraag van haar oudere zus achteraf op de drie originelen, in 1988, de datum was gaan invullen nadat haar oudere zus eerst dezelfde datum al op het kopie – exemplaar had geschreven.
De enige nog in leven zijnde begunstigde broer verklaarde op 13 november 2008 aan dezelfde rechercheur dat hij de verklaringen die zijn zussen op 4 november lieten noteren eerst gelezen had vooraleer hij nu bij hem kwam om zijn eigen verklaring af te leggen en dat hij met alles wat die zussen hadden verklaard volledig akkoord ging.
Toen de ouders dan overleden waren in 1993 had die zus dan niet de 3 waardevolle originelen naar de Notaris gebracht , maar wel en enkel die door haar gemanipuleerde kopie, ook al waren die originelen volgens haar laatste getuigenis vanaf 1988 altijd beschikbaar geweest. Begrijp maar wie kan!

De onderzoeksrechter stelde zich blijkbaar ook op geen enkel moment de vraag waarom dan die zus, die geen betrokken partij was bij die akte, indien zij nu de waarheid sprak over alles, het eigenlijk vijf jaar voor de dood van haar ouders had nodig gevonden naast de bestaande drie originelen nog een vierde vervalst exemplaar bij te maken om het dan ook nog te bewaren bij haar thuis tot op de dag dat zij het aan haar Notaris heeft gebracht in 1993.

Tegen elke verwachting in, heeft de K.I. alle beschuldigden nadien weerom volledig van vervalsing vrijgesproken, en dit vooral omdat de schriftdeskundige besloten had na het bestuderen van alle documenten dat de overleden vader toch 'alle vier' de voorgelegde exemplaren zélf 'persoonlijk' ondertekend heeft voor hij stierf.
Ook het Hof van Cassatie was, na de betaling van een fiks geldbedrag door de jongste, de vaste over - tuiging toegedaan dat niets verkeerd of fout was gegaan in deze rechtszaak.
Dit was dan de druppel die de emmer deed overlopen.

De jongste werd hier verplicht te ervaren dat niet alleen zijn eigen zussen en broers en hun Notaris hem bedrogen hadden in de voorbije jaren, maar tevens dat de vele gerechtsdienaars, waarop hij telkens weer opnieuw zoveel vertrouwen had gesteld, nu samen met die vervalsers in de hoogste mate bedrog pleegden of het in ieder geval in de doofpot wilden steken.
Hij ging daarover klagen bij de Hoge Raad voor de Justitie, maar die liet hem weten dat zij daarvoor niet bevoegd waren. Iemand zegde hem ook dat onderzoeksrechters nooit persoonlijk verantwoordelijk kunnen gesteld worden voor hun beslissingen, en dat er daarom niemand is die hen kan terechtwijzen of straffen.
De jongste werd daar ziek van, kreeg op enkele maanden een erg agressieve kanker en overleed op de leeftijd van 67 jaar.

Volgens zijn advocaat kon hij nog in beroep gaan tegen die rechterlijke uitspraak, maar zijn zussen en broers zouden nooit meer strafrechtelijk vervolgd kunnen worden voor hun valsheid.
Kwam daarbij dat zijn zus dit keer 25.000 euro schadevergoeding eiste omdat haar broer haar ' bij herhaling ' zonder reden zou beschuldigd hebben en als hij de rechtszaak zou verliezen zou hij ook nog 54.000 euro's moeten betalen voor de gerechtskosten aan de winnende tegenpartij.
Maar de jongste heeft het einde van de rechtszaak niet meer kunnen meemaken.

Zijn echtgenote en zes kinderen zijn toen zijn rechtsopvolgers moeten worden in de zaak die in 2015 terug voor komt .
De Notaris beheert ook nog een geldsom die 100% zeker aan de overledene toekwam bij zijn overlijden.
Er zijn in de voorbije jaren ook nog talrijke pesterijen gebeurd binnen de Nalatenschap vanwege de zussen waartegen de jongste zich dan moest verdedigen.
Zo hadden de twee zussen op een erg oneerlijke wijze de trouwring van de echtgenote van de jongste kunnen bemachtigen en in plaats van die aan hun jongste broer gewoon terug te geven, heeft de jongste zus die ring naar haar Notaris gebracht met de melding dat die deel uitmaakte van de Nalatenschap van haar ouders, ook al bestaat daar geen bewijs van en staan de trouwdatum en de namen van de eigenaars van die ring erin gegrift. Vóór zij de ring bij haar Notaris bracht zaagde ze hem in twee stukken.
Sedertdien bewaart hun Notaris ook die ring in zijn kluis en stelt dat die pas verkocht zal kunnen worden als alle erfgenamen dat willen en de opbrengst ervan verdeeld moet worden onder alle erfgenamen.
Ook van dit feit had de overledene heel veel verdriet, want hij wou zo graag die trouwring terug, hij bood zelfs aan hem te kopen voor het dubbele van zijn waarde ...maar zijn zussen weigerden de gouden ring te verkopen. Dus die ring zit nu al jaren in de kluis van de Notaris.

Ook al wou de advocaat van de overledene dat hij ook de rechten van de kinderen van de jongste mocht verdedigen in de zaak, de kinderen hebben de erfenis van hun vader moeten verwerpen om die rechts - zaak niet te moeten verder zetten. Ze konden het niet aan nadat hun vader juist daaraan was doodgegaan.
Daardoor zijn de broers en zussen van wijlen de jongste zijn erfgenamen binnen de nalatenschap van hun ouders geworden. Het geld dat daarin nog vaststond voor de overledene werd dan door hen geërfd.
Maar dat gaf problemen omdat zij dan ook hun eigen tegenpartij in die rechtszaak zouden worden.
Hun Notaris heeft dan in hun naam ook die erfenis van hun jongste broer verworpen.
Nu is de volgende rangorde (de broers en zussen van de ouders van wijlen de jongste of hun kinderen) aan de beurt, die samen met de weduwe 'rechtsopvolgers' zullen moeten zijn, als zij het geld aanvaarden.
Maar de Notaris die het geld beheert heeft blijkbaar nooit gemeld aan het kantoor van de successierechten dat hij nog geld beheert dat aan de overleden broer toekwam.
Die erfgenamen weten dus van niets en ook niet of zij ooit bij die rechtszaak zullen betrokken worden als rechtsopvolger. Onder hen bevindt zich zelfs de advocaat van wijlen de jongste die nu de rechten van de weduwe in de zaak blijft verdedigen.
De weduwe kan ook haar vruchtgebruik niet genieten van die geldsom, de erfgenamen zijn onbekend.
Het kantoor der successierechten schrijft helemaal niet te weten dat er nog te erven geld beschikbaar was voor wijlen de overledene of wie dat eventueel nu zou moeten erven. Toch bestaat die geldsom écht!

Bedenk hierbij vooral dat indien die zus nooit vervalsing had gepleegd en indien haar Notaris in 1993 ook had ‘willen’ opmerken dat zijn cliënte hem slechts een beschreven kopie voorlegde in plaats van een geloofwaardig origineel van dat Overeenkomst – exemplaar, dat dan alle erfgenamen in die Nalatenschap
V.P.J./ F.M. hun erfdeel in het jaar 1993 al hadden kunnen krijgen en nooit miljoenen franken of vele duizenden euro's hadden moeten spenderen aan hun advocaten en gerechtsdeskundigen die hun taak onvoldoende beheersen, of bij deze wetens en willens uiterst onrechtvaardig handelden en daarom meermaals oordeelden in het nadeel van de bedrogene.

Hoe deze zaak uiteindelijk zal aflopen bij de Burgerlijke Rechtbank blijft voorlopig een raadsel, maar de meeste mensen die beroepshalve bij Justitie betrokken zijn en ook over deze zaak ingelicht werden durven vrezen dat het voor de rechtsopvolgers van de overledene verder slecht zou kunnen aflopen, temeer daar ook de Hoge Raad voor de Justitie vindt dat niks onaanvaardbaar gebeurde in de hier besproken rechtszaken .
De overledene was er in zijn laatste dagen sterk van overtuigd dat alles op die wijze verlopen is omdat nooit aan het licht mocht komen dat de Notaris van zijn zus een fout had gemaakt en dat de eerste onderzoeksrechter ook juist daarom misschien wel met opzet ook zo slordig te werk ging in 1993.
Waarom dan de laatste onderzoeksrechter , de schriftdeskundige en zelfs ook de Hoge Raad van Justitie volledig in zijn nadeel oordeelden, nadat zelfs de beschuldigden al hun valsheid hadden opgebiecht aan de rechercheurs, was voor hem helemaal onbegrijpelijk.
Zijn vertrouwen in de Belgische Justitie was totaal verdwenen toen hij overleden is.

[Vandebos]

En wat is in godsnaam de vraag voor ik me catatonisch staar op dit bijbelverhaal?

[roharro]

Mooi verhaal, vooral lang, maar ik begrijp er geen jota van.
En waarschijnlijk eerder een klucht dan een drama.

[pAscAl54321]

Ik heb maar 1 vraag na het aandachtig lezen, wie is AST in dit verhaal ?

[Gebruiker21]

Ik BEGIN er zelfs niet aan om dit te lezen. Kan er geen regel ingevoerd worden dat een vraag zo BEKNOPT mogelijk gesteld wordt? Ik kan me voorstellen dat niet iedere vraag kort kan geformuleerd worden, maar deze post slaat echt alles!

[Lightning]

...en op de koop toe bevat het niet eens een vraag. Puur tijdverlies!

[Xastheron]

Misschien binnenkort de belgische inzending voor Cannes? Mogelijk toch geen kortfilm...

[ongelukbelaagd]

De vraag stond in de titel : Drama of klucht
Maar of dat nu juridisch er iets toe doet?
Ik weet niet hoe lang de TS erover gedaan heeft om dit neer te typen maar ik ben halverwege gestopt met lezen.

[ast]

De vraag stond in de titel : Drama of klucht
Maar of dat nu juridisch er iets toe doet?
Ik weet niet hoe lang de TS erover gedaan heeft om dit neer te typen maar ik ben halverwege gestopt met lezen.

concentratie: het alomtegenwoordige probleem!
ik wens niemand een catatonische spierspanning toe (die maar soms en dan ook alleen maar bij welbepaalde geesteszieken voorkomt)en wie de moeite kan nemen om de hele tekst te lezen zal de inhoud zeker begrijpen en nooit meer willen vergelijken met het bijbelverhaal, waarvan geen realistisch waarneembare bewijzen bestaan.
Wat de tekst betreft: hij bevat nog niet de helft van de hier toegelaten tekens.
De vraag die U zelf stelde is wel nuttig.

[Lightning]

...en wat is nu eigenlijk UW vraag?

[Gebruiker21]

concentratie: het alomtegenwoordige probleem!

Neen, mijn tijd die "vervliegt" als ik een ellenlange post moet lezen die waarschijnlijk één of andere frustratie verwoord. Dat is hier het probleem.

en wie de moeite kan nemen om de hele tekst te lezen zal de inhoud zeker begrijpen

Er zijn hier twee personen die de moeite gedaan hebben om alles te lezen, en beiden begrijpen niet wat u nu eigenlijk wil.

en nooit meer willen vergelijken met het bijbelverhaal, waarvan geen realistisch waarneembare bewijzen bestaan.

Ik geloof best dat u van uw verhaal wel de bewijzen kan voorleggen, maar het verandert weinig aan de zaak. Het is hier off-topic, want het bevat geen vraag.

Wat de tekst betreft: hij bevat nog niet de helft van de hier toegelaten tekens.

Heu... Bedankt dat je het zo "bondig" gehouden hebt, dan? Slotje? Topic starter heeft zijn verhaal kunnen doen, vraagt niet echt raad, dus wie zijn epistel wil lezen kan, dat. Case closed zou ik zo denken.

[eylis]

T'is een gedroomd scenario voor een televisiereeks.Stuur dat naar een productiehuis!
Echt waar hoor,ik méén het.

[ast]

concentratie: het alomtegenwoordige probleem!

Neen, mijn tijd die "vervliegt" als ik een ellenlange post moet lezen die waarschijnlijk één of andere frustratie verwoord. Dat is hier het probleem.

en wie de moeite kan nemen om de hele tekst te lezen zal de inhoud zeker begrijpen

Er zijn hier twee personen die de moeite gedaan hebben om alles te lezen, en beiden begrijpen niet wat u nu eigenlijk wil.

en nooit meer willen vergelijken met het bijbelverhaal, waarvan geen realistisch waarneembare bewijzen bestaan.

Ik geloof best dat u van uw verhaal wel de bewijzen kan voorleggen, maar het verandert weinig aan de zaak. Het is hier off-topic, want het bevat geen vraag.

Wat de tekst betreft: hij bevat nog niet de helft van de hier toegelaten tekens.

Heu... Bedankt dat je het zo "bondig" gehouden hebt, dan? Slotje? Topic starter heeft zijn verhaal kunnen doen, vraagt niet echt raad, dus wie zijn epistel wil lezen kan, dat. Case closed zou ik zo denken.

U wenst blijkbaar absoluut niet te (h)erkennen welke de vraag en voorgelegde problemen zijn.
En laat dat nu exact de ingesteldheid zijn die de betrokken gerechtelijke medewerkers ook hebben gekozen en waardoor in de voorbije 20 jaren de dramatische gevolgen van hun keuze zijn kunnen ontstaan.
Het grote verschil tussen U en hen is dat U hier ‘gratis’ aanbiedt goede raad te geven aan mensen met juridische problemen, met het doel hen op zijn minst een klein beetje te helpen bij de oplossing van een probleem.
Terwijl die gerechtelijke medewerkers er een loon voor betaald kregen om het probleem werkelijk aan te pakken, ten gronde te onderzoeken en na het (h)erkennen ervan ook volledig op te lossen. Zij kregen dat loon zeker niet om zélf nog meerdere problemen bij te maken.
U, beste Tom, heeft het volste recht dat wat ik schreef weg te wuiven, en het niet als uw burgertaak te vinden om opbouwend mee te werken tot alle gemaakte fouten bestraft zijn en dus tot het verleden behoren.
Maar de hierboven vermelde beroepsmensen hadden dat recht absoluut niet tijdens de uitvoering van hun job voor Justitie.
Toch dank ik U stevig voor uw reactie, omdat zij 100% het bewijs levert van hoe ook de foutmakers te werk gingen en waarom ‘zij’ er zo’n beschamend geheel hebben kunnen van maken.
Zij hebben de nodige moeite niet willen nemen om de op hun schouders genomen taak met al hun aandacht te vervullen of het moet hen verboden zijn geworden door een machtige belanghebbende die het ronduit slecht meent met onze Justitiewerking.
Hier stel ik U persoonlijk één gemakkelijk te beantwoorden vraag : Is het mogelijk dat de beschreven feiten konden gebeuren omdat enkelen die er beroepshalve bij betrokken waren niet de nodige intelligentie zouden bezitten om een rechtvaardige speurneus en rechter te kunnen zijn?
Als ikzelf die vraag durf beantwoorden met ‘neen’, voel ik me ook verplicht om dan uit te zoeken waarom het dan wel is mogen gebeuren. Wat denkt U, Tom?

[mava105]

Niet verwonderlijk dat de juridische wereld u niet volgt. Met een dergelijke ellenlange uitleg wordt procederen in de toekomst onbetaalbaar.

[Vandebos]

Gelet op enkel retoriek en het niet stellen van een gerichte vraag. Slotje erop.

Dit forum heeft als doel aan een actuele situatie te kunnen helpen of informeren, niet te dienen als klaagmuur (We wensen geen problemen met de Mossad.) of als trefpunt voor politiek of hun criticasters. Daarvoor bestaan er andere fora.