Jan Nolt vond ik bijzonder knap in zijn beweringen. Ik steun hem voor 100 %. Een kind onterven is zoals hij zegt: "Jij bent mijn kind niet".
Bovendien moet de schuldige voor de onterving niet altijd worden gezocht bij de kinderen, die zich misdragen hebben. Waar is het fout gelopen? Communicatie van ouders naar kind of andersom? Waarom stonden beide partijen niet open voor een grondig gesprek, desnoods onder leiding van een therapeut ...?
Dat was ook mijn ondervinding. Hij sprak de dame onder tafel.
Afblijven van iets wat goed is. Altijd die zever van 'uit de tijd van Napoleon', had er toen bewust voorstel een wet geweest, zou die al lang veranderd zijn geweest.
En die politiekers begrijp ik al helemaal niet. Daar win je niks mee, misschien 2 kiezers verliezen, en 1 gefrustreerde ouder erbij.
Dat men kinderen wil onterven die 'aan de drugs zitten, of centen opdoen aan alcohol,..', ja, maar vaak is het anders. Vaak worden die aanschouwd als 'sukkeltjes', en diegene die hard zijn of haar best heeft gedaan worden gezien als 'die hebben niks nodig'. Dat zijn vaak de feiten, dat merk ik in eigen familie. Daarom wil ik nooit meer gaan naar mijn ouders, daar is dus een reden voor,..... Dat al die oudjes in een rusthuis dat ook eens zeggen. Sommigen worden gedurig bezocht foor de kinderen, kleinkinderen en de helft van het dorp.
Hoe zou dat toch komen ?