Mijn vriendin heeft, mbt hun 2 kinderen (dochter 14j en zoon 11 jaar), een communicatieprobleem met haar ex.
Een aantal evidente zaken blijken niet bespreekbaar. Enkele voorbeelden:
- de studierichting (en de daarbij horende schoolkeuze) van haar dochter (14 jaar). Het kind volgt heden een richting die ze niet graag doet (mode), haar resultaten zijn dan ook in een aantal (hoofd)vakken slecht. Nochtans leeft het kind met 1 grote droom (en heden ook hobby): dierenverzorging. Dit impliceert een verandering van school volgend schooljaar (2017-2018), echter op haalbare afstand met de bus (14km). Haar ex prefereert een andere richting en school (43km).
- een "kinderrekening". Heden worden alle kosten voorgeschoten door mijn vriendin, ze is dan ook steeds vragende partij zijn deel te krijgen. Nochtans gaat het om evidente en steeds terugkerende rekeningen zoals school, dokter, medicatie, kledij, sport, enz.
- "de wissel". Volgens vonnis op vrijdagavond, op zijn vraag heden op maandagavond. Dit werd nog NIET besproken, reden hiertoe wordt hieronder uitgelegd. De wissel terugbrengen zoals op vonnis zou impliceren dat haar week met de kinderen gelijk loopt met de mijne (ik ben eveneens gescheiden en vader van een zoon (13j).
- ik vergeet wellicht nog een aantal zaken die in een normale "samenwerking" evident zijn
De kern van de zaak: eender wat besproken dient te worden resulteert steevast in een halsstarrig "njet", maar helaas ook in een enorme uitbarsting van zijnentwege op de kinderen. Er wordt al wel eens naar de fles gegrepen, uitspraken als "ik moet jullie niet meer zien" zijn eveneens niet van de lucht. Orgelpunt tot op heden is het stoppen van de kinderen in de wagen, uiterst brutaal op te trekken om vervolgens alle remmen dicht te gooien. Dit herhaaldelijk na elkaar... De kinderen liepen eveneens al weg en belden hun mama hun op te pikken. Gezien ze niet wisten waar ze waren namen ze een foto met de smartphone van de straatnaam en stuurden deze door.
De kinderen zijn dan ook als de dood voor elke actie die hun mama zou ondernemen om hier een eind aan te stellen. Van diverse zaken maakte ze reeds melding bij de politie, echter steeds met de vraag de man uit schrik van zijn reactie niet te benaderen...
Mijn vriendin en ik hadden het idee een mail te sturen met bovenstaande actiepunten. Eender welke reactie van hem zou "goed" zijn geweest: rond te tafel zitten zou een positieve evolutie zijn, met niet-reageren of verwijten konden we stappen ondernemen. We bespraken dit met de dochter doch deze barstte in tranen uit wetende welke reactie dit zou teweeg brengen. De mail werd dan ook niet verzonden...
Oftewel: mijn vriendin zit klem. Zo kan het echter niet blijven duren. Ons nieuw samengesteld gezin doet het, in de weinige tijd die we samen kunnen doorbrengen, bijzonder goed. Ik schiet zeer goed op met haar kinderen, doch voel me eveneens geremd: de kinderen lieten zich eens ontvallen dat ik "nen toffen" was en kregen onmiddellijk de volle laag. Haar zoon liet zich onlangs een uitspraak ontvallen die mij persoonlijk zwaar tegen de borst stuit want ik ben dergelijke taal, zeker niet van een kind van 11 jaar, gewend: "mijn papa is een klootzak". Ik heb mijn eigen zoon moeten aanspreken aan bepaalde uitspraken geen gehoor te geven, met de opmerking dat ik zoiets van hem niet zou dulden... Niettemin kan ik begrip opbrengen voor dergelijk ongehoorde taal: het kind is alle respect voor zijn vader kwijt.
Welke actie ondernemen zonder de kinderen "in gevaar" te brengen? We lazen iets over een bemiddelaar, doch welke garantie dat na zelfs een onderling positief gesprek de stoppen op een later tijdstip niet doorslaan?